هنگامی که آهنگی از رادیو یا چنان‌که امروز معمول است، از دستگاه‌های هوشمند پخش می‌شود، نیرویی نامریی در کار است که از خلاقیت در نویسندگی هم فراتر می‌رود و آن چیزی نیست جز تولید و اجرای یک آواز یا ترانه. یکی از این ویژگی‌های غیرقابل توصیف، «مسترینگ» (Mastering) – در کار ضبط صداست. فرآیندی که ترانه و آواز را نرم، هموار و تجربه شنیدن از هردستگاهی را بهینه می‌کند. درحال حاضر الگوریتم‌های هوش‌مصنوعی نیز راه خود را در این مسیر هموار کرده‌اند. «توماس برتشنل» محقق دانشگاه «ولونگونگ» در استرالیا می‌گوید: «مسترینگ در هنر موسیقی، اندکی در زمره هنر سیاه است. زیرا باوجود این‌که همیشه روشن نیست که این مسترینگ واقعا چه نقشی دارد اما هربار که موزیک شنیده می‌شود، به نظر بهترمی‌رسد.»

عکاسی که توانست به آزمایشگاه ساخت یک روبات نادر و منحصربه‌فرد راه یابد، روبات‌هایی گران‌قیمت با صورت‌هایی آشنا دید که به‌وسیله موتورهای کوچک و نسخه‌ای از هوش مصنوعی حرکت می‌کنند. آیا این آینده است؟ دیدار با «سوفیا» یک روبات اجتماعی که تصویر‌گر سابق دیزنی، «دیوید‌هانسون» آن را ساخته است ماجراجویی بی‌نظیری است. این روبات براساس چهره «ادری هپبورن» و همسرش‌ «هانسون» به منظور تقلید رفتارهای اجتماعی و الهام‌بخشی احساس عشق و محبت در انسان طراحی و ساخته شده است. از زمان معرفی این روبات در سال 2016 او از دست رسانه‌ها به ستوه آمده است. در مصاحبه‌های تلويزیونی مختلفی شرکت کرده، روی جلد مجله «ELLE» رفته، در شبکه «HBO» حضور داشته و در مسابقه نوآوری سازمان ملل متحد رتبه نخست را از آن خود کرده است. علاوه بر این ماجراجویی‌ها در مراسم کنفراس فناوری عربستان سعودی به سوفیا عنوان شهروند افتخاری اعطا شد که در زمان خود سروصداهای زیادی به پا کرد.

مفهوم هوش مصنوعی برای نخستین‌بار از سوي جان مک‌کارتی، دانشمند آمریکایی تعریف شد. وی این اصطلاح را در سال 1955 مطرح کرد، زمانی‌که درحال کار روی زبان برنامه‌نویسی بود که از توسعه هوش مصنوعی پشتیبانی می‌کرد. جان‌ مک‌کارتی، پدر هوش مصنوعی و یکی از برجسته‌ترین دانشمند علم کامپیوتر محسوب می‌شود. مک‌کارتی با توسعه زبان برنامه‌ریزی لیسپ در زمره دانشمندان علوم شناختی جای می‌گیرد. زبان برنامه‌ریزی لیسپ برای نوشتن برنامه‌های هوش مصنوعی استفاده می‌شود. مک‌کارتی توانست مدال ملی علوم ایالات متحده و جایزه کیوتو را ببرد. وی در سال 1971 جایزه تورینگ را از آن خود کرد.

متخصصان تکنولوژی معتقدند در آینده نه‌چندان دور اگر بخواهیم کاری را تمام و کمال انجام دهیم باید آن را به دست روبات‌های هوشمند بسپاریم. در این بین انسان‌ها هم به فعالیت‌های ناکارآمدی مانند فکر کردن، اکتشاف، نوآوری، علم و هنر می‌پردازند. در ماه سپتامبر در حومه لندن سرویس آمازون پرایم یک بسته را برای تحویل به خانه مشتری برد. صاحب‌خانه در آن زمان دانشگاه بود و نمی‌توانست بسته را تحویل بگیرد اما یک زنگ در ویدئویی از نست هلوی گوگل روی در ورودی خانه نصب کرده بود. گوشی اپل ایکس فرد تحویل‌دهنده بازخورد ویدئویی زنگ هوشمند در را شناسایی کرد و خیلی زود توانست با صاحب‌خانه ارتباط برقرار کند. سپس مشخص شد که خودروی تسلای مشتری روبه‌روی در ورودی پارک شده است و او می‌تواند با استفاده از اپلیکیشن تسلا و ویژگی ارتباط ابری دائمی در خودرو را باز کند. به این ترتیب صاحب‌ خانه از راه دور در اتومبیل تسلای خود را باز کرد، فرد تحویل‌دهنده بسته را داخل خودرو گذاشت، سپس مشتری در خودرو را قفل کرد. به لطف بازخورد ویدئویی آنلاین زنگ در هوشمند، مشتری می‌توانست تمام این فرآیند را به‌صورت زنده تماشا کند. یکی از نکات قابل توجه این داستان مشارکت چهار سرویس مختلف، آمازون، گوگل، اپل و تسلا، بود. همه این سرویس‌ها دیجیتال هستند اما هیچ‌کدام به شکلی طراحی نشده‌اند که در کنار هم کار کنند. به نظر می‌رسد که در حال حاضر در ساعات اولیه تکامل هوش مصنوعی هستیم. متخصصان آینده‌پژوهی مانند «کوین کلی» صحبت از پیشرفت سریع ماشین‌ها و توانایی‌های ابرانسانی آن‌ها می‌زنند. متخصصان آینده‌پژوه معتقدند محبوب‌ترین محصول هوش مصنوعی که در 20 سال آینده بسیار استفاده می‌شود، هنوز اختراع نشده است.

سال 2017 یک ولوو XC90 کمپانی اوبر بر اثر تصادف با یک عابر پیاده‌ی 49 ساله موجب مرگ او می‌شود. شواهد و بررسی‌ها اثبات می‌کنند عامل تصادف صددرصد عابر پیاده بوده. مردی که به‌طور ناگهانی از سایه در برابر اتومبیل خودران ظاهر شده است. در سال 2016 نیز یک راننده‌ی تسلا که اتومبیلش را در حالت خودران تنظیم کرده بود، طی تصادف با یک تراکتور جان خود را از دست می‌دهد و بررسی‌ها در این مورد نیز نشان دادند عامل تصادف منجر به فوت شخص راننده بوده، چراکه کامپیوتر خودرو بارها به او هشدار داده از حالت خودران خارج شده و هدایت اتومبیلش را شخصا بر عهده بگیرد. این دو مورد و حوادث مشابه دیگری که اتومبیل‌های خودران بخشی از آن‌ها بوده‌اند، نشان می‌دهند اگرچه این نوابغ ماشینی همه‌ی شرایط را برای حرکت پایش مهیا می‌کنند؛ اما خطاهای انسانی و اعتماد کامل انسان‌ها به هوش مصنوعی گاه تا پایان دادن به زندگی انسان‌ها پیش می‌رود.

زندگی در چین اوایل دهه‌ي ۲۰۰۰ موجب تغییر چشم‌انداز بسیاری از افرادی شد که از غرب به این کشور آمده بودند. دیدگاه ثابتی در مورد چین میان شهروندان کشورهای غربی وجود داشت. این‌که چین در کپی‌کاری خوب است، اما در نوآوری وضعیت تاسف‌باری دارد. در صورتی‌که این دیدگاه حداقل در مورد دهه‌ي گذشته کاملا اشتباه است.

از مارس سال گذشته زمانی که خودرویی خودران با یک عابر پیاده در آریزونا تصادف کرد و موجب مرگ او شد، پیش‌بینی‌های خوش‌بینانه نسبت به این فناوری نوظهور کاهش یافت و در برابر نگرانی‌ها در مورد آن افزایش پیدا کرد. اما گوش موسسات ساخت و تولید فناوری‌هایی نظیر خودروهای خودران بدهکار این دغدغه‌ها نیست.

شرکت های داروسازی برای دستیابی به فرمول شیمیایی تولید دارو و حفاظت از این فرمول ها سالانه میلیاردها دلار هزینه می کنند، اما هوش مصنوعی می تواند این هزینه ها را کاهش دهد.

امروزه همه شرکت های بزرگ در حال سرمایه گذاری بر روی هوش مصنوعی هستند و تکنیک Deep Learning را در بسیاری از خدمات و محصولات خود به خدمت میگیرند.